11 november 2010

Rumah Saya (‘Mijn thuis’) is een verzorgingstehuis voor oudere Indische Nederlanders. Er wordt gezongen, er worden spelletjes gespeeld en men geniet er van Indische lekkernijen. Net als vroeger, toen Indonesië nog Nederlands-Indië was. De bewoners, die nog regelmatig Maleisische woorden gebruiken, hebben elkaar op hun oude dag alsnog in Nederland gevonden na hun repatriëring vóór, tijdens en na WO II. Hoewel er veel gelachen wordt in het tehuis, blijkt uit gesprekken met bewoners dat niet alle verhalen even mooi zijn. In keurige bewoordingen vertelt mevrouw De Vries-Haring bijvoorbeeld over de toen heersende vooroordelen. Vanwege haar inlandse moeder werd ze vaak gediscrimineerd. Bij de kapper komt oud zeer naar boven over de letterlijk en figuurlijk koude aankomst in Nederland. Maar hun generatie dunt langzaam uit. “Na onze dood”, zo stelt een bewoner, “is de hele koloniale tijd verleden tijd.” Voor deze ouderen is het nog springlevend. Daarom geeft wonen in Rumah Saya zo’n saamhorigheidsgevoel. Het tehuis voelt voor velen als ‘een warme deken om je heen.’

Regie: Johanna ter Steege en Claire Pijman; camera: Claire Pijman; producent: Sven Sauër, 2009 Nederland, documentaire, 50 min.