Documentaire over het Dialita-koor, dat de kracht van muziek gebruikt om een vergeten geschiedenis door te geven. Na meer dan 50 jaar zwijgen, zingen enkele overlevenden van de tragedie van 1965 liedjes die in de gevangenis zijn geschreven en al lang verdwenen zijn. Om hun trauma te helen en het verzoeningsproces op gang te brengen, in een land dat ooit verdeeld was door politieke ideologieën.
Dialita is een koorgroep met als leden overlevenden en familie van overlevenden. De meesten van hen zijn ouder dan 50 jaar. Met de kracht van hun liedjes willen ze een alternatief verhaal bieden voor de tragedie van 1965, vooral met de jonge generatie, van wie velen niets weten van de tragedies in 1965. Ze namen ook een album op om geld in te zamelen om voormalige politieke gevangenen te helpen .
Yuni is een teenager. Ze is slim en ze droomt ervan naar de universiteit te gaan. Twee mannen die ze nauwelijks kent vragen haar ten huwelijk, maar ze wijst de huwelijksaanzoeken af. Dit leidt er toe dat mensen gaan praten over een mythe dat een vrouw die drie huwelijksaanzoeken afwijst nooit zal trouwen. Ze komt verder onder druk te staan als een derde man om haar hand vraagt. Yuni moet kiezen tussen haar, volgens de mythe, laatste kan op een huwelijk en haar droom van toekomstig geluk. Yuni raakt gefrustreerd door het beperkte pad dat ze als vrouw moet bewandelen en eist een betere toekomst.
Eerdere films van Kamila Andini zijn The mirror never lies (2011) en The Seen and Unseen(2017). Beide zijn vertoond bij IndoFilmcafé.
In twee documentaires wordt de wederzijdse beïnvloeding van Nedrlandse en Indonesische cultuur toegelicht. In deze eerste documentaire vertelt Frans Leidelmeijer over de invloed van de Indonesische cultuur op de toegepaste kunst en architectuur in Nederland in de periode 1890-1940.
In Nederland kunnen bijzondere en fraaie voorbeelden worden gevonden, juist in het begin van de vorige eeuw. Het tijdperk van Art Nouveau, Art Deco, Amsterdamse School. Men liet zich inspireren door Boeddhistische en Hindoeïstische filosofie, motieven en voorbeelden. . Batik kunst en gebruiksvoorwerpen – Op textiel, perkament, hout en zelfs celluloid. . Houtsnijwerk – Decoratie van interieurs en gebruiksvoorwerpen (hoogstaande kwaliteit Japara). . Beeldende kunst – Steen, hout. . Aardewerk – o.a. vazen geïnspireerd op de schilden van Asmat krijgers. . Meubilair en gebruiksvoorwerpen – o.a. uurwerken. . Last but not least Architectuur – ook invloeden van Sumatraanse bouwstijlen (Minangkabau, Batak). Het Scheepvaarthuis en de Trouwzaal in Amsterdam en ook de Indische Zaal in paleis Noordeinde zijn voorbeelden van een totale omvang en beleving!
Een tweede deel gaat opgenomen worden in Indonesië. Op de website kruisbestuivingfilm.nl is meer informatie te vinden. Ook kunnen sponsors nog bijdragen aan de totstandkoming van deel 2.
Titel: Kruisbestuiving Soort: Documentaire 2022
Duur:95 minuten Samenstellers: Bie Muusze en Frans Leidelmeijer Gesproken taal: Nederlands
May was veertien toen ze het slachtoffer werd van een groepsverkrachting. Het trauma is zo groot dat ze zich sindsdien helemaal heeft teruggetrokken uit het leven. Ze spreekt niet meer en brengt haar eenvormige dagen door in het veilige huis van haar vader, dat ze nooit verlaat. Ook hij is de verkrachting van zijn dochter nog niet te boven: hij neemt het zichzelf enorm kwalijk dat hij zijn dochter niet kon beschermen. Voor haar is hij liefdevol, maar buitenshuis is hij een bokser die al zijn woede van zich af vecht.
Ravi L. BHARWANI studeerde in 1990 af aan het Jakarta Institute of Arts (IKJ). Later was hij betrokken bij een aantal commercials, documentaires, korte films en televisieproducties, deels in samenwerking met de bekende producent Garin Nugroho. Zijn speelfilmdebuut The Rainmaker reisde naar tal van filmfestivals en ontving in 2005 de Asia New Talent Award op het Shanghai International Film Festival. Jermal was zijn tweede speelfilm en 27 steps of May zijn derde.
Titel: 27 steps of May Soort: Speelfilm 2018 Regisseur: Ravi L Bharwani Duur: 112 minutenn Gesproken taal: Indonesisch met Engelse ondertiteling
Programma in samenwerking met Museum Bronbeek in het kader van de Week van de Koloniale Geschiedenis. De film wordt ingeleid door en nabesproken met de conservator van museum Bronbeek, Hans van den Akker
De film gaat over een Indonesische vrouw, de Nyai, die de concubine was van een Nederlandse planter Willem van Erk op Java in 1927. Hij is ernstig ziek en heeft niet meer lang te leven. Zij ontvangt een stroom van bezoekers: muzikanten, politieke activisten, een accountant met foute bedoelingen, religieuze leiders. Zonder Van Erks bescherming is zij slachtoffer van spot, uitsluiting en rechteloosheid. Haar leven staat model voor het koloniale Nederlands-Indië uit die tijd. Dat leven is op zijn beurt teruggebracht tot één ruimte. Het is een Kammerspiel opgenomen in één enkele take. Dialogen zijn verweven met traditionele zang en dans, met legio historische en culturele verwijzingen. Het hoofdverhaal wordt af en toe onderbroken door luchtige terzijdes van bedienden. Maar ook die dienen als een situatieschets en zeggen iets over de snel veranderende wereld waarbinnen de Nyai leeft.
‘Jaji’ betekent lotgenoten, dat verwijst naar de band die Javaanse Surinamers met elkaar hebben. Deze film is gemaakt om 125 jaar Javaanse immigratie te herdenken en te vieren. Tussen 1890 en 1939 werden zo’n 33.000 Javaanse contractarbeiders vanuit toenmalig Nederlands-Indië verscheept naar Suriname om daar op de plantages te werken. In de documentaire zien we hoe Javanen zich in 125 jaar hebben ontwikkeld. Het gaat over thema’s als ondernemerschap, taal maar vooral ook cultuur. Wat is er met de nakomelingen van deze migranten gebeurd? Welke tradities en cultuuruitingen leven er nog? In de documentaire komen twee immigranten, pak Boeniran Djopawiro en pak Ngadino Kartoredjo aan het woord. Voor deze documentaire zijn opnamen gemaakt in Suriname en Nederland. Hij is ook vertoont in Suriname en Indonesië.
Titel: Jaji – Lotgenoten
Documentaire, Nederland 2016
Lengte: 80 minuten
Regisseur: Jeffrey Salimin en productieteam DOCU 125
Agoeng de Grote (geboren als Raden Mas Rangsang in 1591 in Kota Gede – 1645) was de heerser van Mataram, een koninkrijk op het eiland Java dat zeshonderd jaar na de val van het oude hindoe-boeddhistische Mataram-rijk ontstond. Hij regeerde van 1613 tot zijn dood in 1645. (…)
Sultan Agoeng had aanvankelijk goede relaties met de Nederlanders van de VOC die in de vroege 17e eeuw aan zijn hof verbleven en was van plan met hen samen te werken om zo zijn macht over Java uit te breiden. Toen echter de Nederlanders het fort Jacatra (soms ook Jayakarta genoemd, het latere Batavia of Jakarta) innamen, stelde de sultan de VOC voor de keuze: ofwel men accepteerde zijn absolute gezag, ofwel men verliet Java onmiddellijk. Jan Pieterszoon Coen, niet onder de indruk, verhinderde in 1628 dat sultan Agoeng de stad in handen kreeg.
datum: 10 maart 2019 aanvang: 19.30 uur locatie: LUX Nijmegen kaartverkoop: via LUX
Oi herie Nusa Ina – Veerkracht in den vreemde Documentaire van het Mahina Project DOCU: Nederland 2018 Lengte : 30 min. Gesproken taal: Nederlands
“Oi herie Nusa Ina – Veerkracht in den vreemde” is de tweede documentaire die in het kader van het project Mahina – Een ode aan de vrouw is gemaakt. De eerste documentaire “Lau Kopot O – Draagster van cultuur” is reeds in juni 2016 bij het IndoFILMcafé vertoond. Oi herie Nusa Ina betekent letterlijk “Vertrokken van het Moeder Eiland”.
De documentaire vertelt het bewogen levensverhaal van (oma) Joke van der Hilst-Tomasoa. Op haar dertiende verliet zij als wees haar geboorteplaats Seram. Het lot en haar wens om doktor te worden bracht haar in 1950 naar Nederland. Een jaar voordat de Molukse KNIL-militairen en hun gezinnen in Nederland arriveerde. Het levensverhaal van oma wordt getekend door het verlies van haar ouders, de Japanse bezetting, maar ook door (veer)kracht, liefde en schilderen. Haar ervaringen en gevoelens uit ze namelijk al meerdere decennia in haar schilderijen. Afgelopen jaar exposeerde ze op 91-jarige leeftijd voor het eerst met de tentoonstelling “Ik zeg het met mijn kleuren”.
datum: 10 maart 2019 aanvang: 19:30 uur locatie: LUX Nijmegen kaartverkoop: via LUX
Noem mij maar Kartini. Brieven van een Javaanse jongedame Documentaire van Hans Hulscher Lengte : 46 min. Gesproken taal: Nederlands
Een documentaire over de Javaanse regentendochter Raden Adjeng Kartini, die leefde van 1879 – 1904 in Nederlands Indië. De vele – in het Nederlands geschreven – brieven die van Kartini bewaard zijn gebleven én oud foto- en filmarchiefmateriaal vormen de basis van deze film van 45 minuten, waarin haar dramatische leven wordt geschetst. Kartini’s brieven zijn in het Nederlands en op een open en onconventionele manier geschreven. Hetgeen ongebruikelijk was voor een meisje uit die tijd en uit die kringen. Ze schrijft over zichzelf en haar directe omgeving, over haar “strijd” tegen polygamie en vóór emancipatie van de Indonesische vrouw, over haar ideeën over onderwijs aan de inlanders – vooral voor meisjes. Zij correspondeert o.a. met een Nederlandse correspondentievriendin Stella Zeehandelaar én met de bevriende familie Abendanon.
De brieven vertellen ook zijdelings over de politieke situatie in het Indië rond de eeuwwisseling. In 1888 verscheen een open brief in het Indische dagblad De Locomotief namens vele ingezetenen van Nederlands-Indië aan 12 vooraanstaande Nederlanders, waarin deze verzocht werden kennis te nemen van de heilloze gevolgen van het bestuur van Nederlands-Indië en om zorg te dragen voor welzijn en onderwijs aan de bevolking als schuldaflossing voor alle rijkdommen die al zovele jaren uit het land waren afgevoerd. Dit was het begin van de Ethische Koers.
Kartini’s denkbeelden over de positie en de emancipatie van de vrouw (in Indonesië) zijn, ongeveer honderd jaar later, nog steeds actueel. Haar spontane, open geest en scherpe analyses zijn bijzonder. Ze stond voor het dilemma tussen de gebruiken van haar adellijke, Javaanse en Mohammedaanse omgeving, waaraan ze veel waarde hechtte en waarvan ze afhankelijk was en haar kritische en westers georiënteerde ideeën. Kartini is in Indonesië een symbool voor de bewustwording van het volk en van de vrouwenemancipatie geworden. Op 21 april wordt daar jaarlijks de nationale feestdag “Hari Kartini” gevierd.
Memories of my Body film van Garin Nugroho Speelfilm: Indonesië Lengte : 106 min. Gesproken taal: Indonesisch Ondertiteling: Engels
Juno, een gevoelige jongen in een dorpje op Java, moet het hoofd bieden aan verwarrende indrukken nadat zijn vader hem plotseling verlaat. Juno oefent bij een traditionele Lengger-dansgezelschap, waar mannelijke dansers een vrouwelijke gedaante kunnen aannemen. Die sensualiteit trekt hem aan, maar hij is ook geschokt wanneer hij ziet hoe verleiding kan leiden tot geweld. Terwijl hij vriendschap sluit met een jonge bokser en een oude dansmeester ontdekt hij zijn seksuale identiteit.
Modern politiek en traditionele Indonesische dans, mannelijkheid en vrouwelijkheid vermengen zich in deze nieuwe film van Garin Nugroho. Op ongecompliceerde wijze schetst hij een beeld van complexe emotionele en sociale verhoudignen, rond de tijd dat Soeharto is afgetreden. De laatste episode is het meest politieke deel van deze afwisselend betoverende en realistische poëtische vertelling. Geïnspireerd op het leven van choreograaf en danser Rianto, die zelf als verteller optreedt met mini-performances en ontroerende herinneringen:”Mijn lichaam is mijn thuis”. (Bron: IFFR)
